Για να κατακτήσει τη σκηνή, αυτός ο χορευτής πρώτα βρήκε τον εαυτό του και μετά κατέρριψε τα στερεότυπα

Στα 21 του μόλις χρόνια, ο Nathan Féliot γνωρίζει ήδη τι θέλει περισσότερο από οτιδήποτε άλλο στη ζωή του: να γίνει επαγγελματίας χορευτής. Για να μπορέσει να το επιτύχει, ανατρέπει τις προσδοκίες της κοινωνίας και της οικογένειάς του.

"Δεν θέλω να μετανιώσω για τίποτα", λέει ο Γάλλος χορευτής για τα όνειρά του.

Το ταξίδι του Nathan για την κατάκτηση της σκηνής δεν διαφέρει από εκείνο άλλων νεαρών ανδρών που έμαθαν να σκέφτονται ότι για εκείνους, ο αθλητισμός αρχίζει και τελειώνει με έναν αγώνα στο γήπεδο.

"Στο σχολείο, το ποδόσφαιρο ήταν για τα αγόρια και ο χορός για τα κορίτσια", λέει ο Nathan, που μεγάλωσε στην Τουλούζη, ανακαλώντας στη μνήμη του τις πρώτες λανθασμένες αντιλήψεις του. "Στο μυαλό μου είχα αυτήν την εικόνα με τις μπαλαρίνες που χόρευαν κλασικούς χορούς φορώντας τουτού. Δεν ήθελα να το αποδεχτώ. Δεν ήξερα ότι μπορούσα να αμφισβητήσω αυτό το στερεότυπο για τα δύο φύλα".

Επομένως, ο Nathan, που ήταν ήδη πολύ δεμένος με τη μητέρα του και ήθελε να περνάει περισσότερο χρόνο με τον πατέρα του, δοκίμασε το ποδόσφαιρο, όπως και τα άλλα αγόρια στην τάξη του. Μετά από αυτό, ξεκίνησε την κολύμβηση. Και μετά, τον στίβο και τις πολεμικές τέχνες αργότερα. Αλλά δεν του άρεσε τίποτα από αυτά. "Ο προπονητής σού βάζει τις φωνές και δεν υπάρχει τίποτα ευχάριστο σε αυτό", αναφέρει.

Στο τέλος, η μητέρα του τον έγραψε στο Le Lido, στη διάσημη ακαδημία ακροβατικών τσίρκου της Τουλούζης. Εκεί, για πρώτη φορά, ένας εκπαιδευτής αναγνώρισε τις δυνατότητες του Nathan και τον έπεισε να παρακολουθήσει μαθήματα χορού σε μια επίσημη σχολή. "Ανέδειξε μια κρυφή πτυχή μου, επειδή αρχικά εγώ δεν πίστευα ότι μπορούσα να το κάνω", λέει ο Nathan.

Ωστόσο, όταν κατάφερε να ξεκλειδώσει το πάθος του, ο Nathan έπρεπε να αντιμετωπίσει ένα άλλο εμπόδιο: να πείσει τη μητέρα του, μια επιτυχημένη μηχανικό, ότι μπορούσε να κάνει καριέρα στις παραστατικές τέχνες. Συνέχισε τα εντατικά μαθήματα χορού, που απαιτούσαν να βρίσκεται 80 ώρες την εβδομάδα στο στούντιο, συμμετέχοντας παράλληλα σε ένα διετές διεθνές πρόγραμμα ανταλλαγής μαθητών. "Ήταν εξαντλητικό, αλλά ήταν το τίμημα που έπρεπε να πληρώσω για να κάνω αυτό που αγαπάω", λέει ο Nathan, που εξακολουθούσε να αποφεύγει τη συζήτηση με τη μητέρα του.

"Δεν έλεγα ευθέως ότι ήθελα να ασχοληθώ με τον χορό, αρχικά επειδή γνώριζα ότι ήταν κάτι που δεν θα μπορούσε να το δεχτεί εύκολα", λέει ο Nathan. Προσθέτει ότι, παρόλο που η μητέρα του είναι περήφανη για τα επιτεύγματά του στον χορό, εξακολουθεί να ανησυχεί (όπως και πολλοί γονείς) για το κατά πόσο ο γιος της θα καταφέρει να βγάζει τα προς το ζην μέσα από τη δημιουργικότητα και τα ταλέντα του.

Παρόλα αυτά, είναι πιο προσηλωμένος από ποτέ στους στόχους του. "Θέλω να της αποδείξω ότι μπορώ να πετύχω", λέει ο Nathan, ο οποίος θέλει να καταρρίψει τις λανθασμένες αντιλήψεις για τον χορό. Έχει ήδη βρεθεί αντιμέτωπος με διάφορα φυλετικά στερεότυπα όπως το ότι οι μαύροι χορεύουν καλά, αλλά ταυτόχρονα, δεν θεωρούνται κλασικοί χορευτές. Μέσω της σκληρής δουλειάς και της συνέπειας, θέλει να καταρρίψει και αυτά τα στερεότυπα.

Ο επόμενος προορισμός του Nathan είναι το Βέλγιο, όπου έγινε δεκτός σε ένα τριετές πρόγραμμα εκπαίδευσης σε μια κορυφαία σχολή χορού. Και μετά από αυτό; Τα σχέδιά του είναι μεγάλα. Έχει αντλήσει έμπνευση από το έργο αναγνωρισμένων χορογράφων σύγχρονου χορού, όπως ο Jacob Jonas και ο James Wilton. Ο Nathan ήδη φαντάζεται πώς θα είναι για εκείνον η μακρά παραμονή του στον χώρο, είτε ασχοληθεί με το μιούζικαλ είτε κάνει τη μετάβαση από χορευτής σε χορογράφος.

"Δεν μπορείς να είσαι χορευτής για όλη σου τη ζωή", λέει. "Πρέπει να διασφαλίσω το μέλλον μου".