Dit stel uit Mexico-Stad is hun culturen trouw en biedt toekomstige verhalenvertellers een podium

Het creatieve duo Cynthia Cervantes Gumbs en Travis Gumbs is een 'dreamteam'. Ze zijn de oprichters van Maroon World, een creatieve studio en een platform om de levens en ervaringen van mensen van kleur positief onder de aandacht te brengen. Dit stel, dat onlangs van New York naar Mexico-Stad verhuisde, vertegenwoordigt de bruisende gemeenschappen van zwarte en Latinx kunstenaars. Ze staan bekend om hun beeldtaal die indruist tegen traditionele opvattingen over schoonheid, gender, mannelijkheid en vrouwelijkheid. "Alles wat we doen is op ideeën gebaseerd," aldus Cynthia. "Sinds we onze samenwerking zijn begonnen, is dat ook steeds onze leidraad geweest."

Travis, geboren in St. Kitts en opgegroeid in de Bronx, N.Y., is vooral bekend als mede-oprichter van de invloedrijke lifestyle-website Street Etiquette. Die begon ooit als een kledingblog voor mannen en groeide uit tot een creatief bureau. Cynthia, dochter van Mexicaanse immigranten, groeide op in Hawaiian Gardens, Californië en verhuisde later naar New York om zich bezig te houden met onderwijsvernieuwing. Tijdens haar werk als Chief Operating Officer op een middelbare school in de Bronx, begon ze met vrienden creatieve projecten te ontwikkelen. Inmiddels heeft ze samen met Travis aan projecten gewerkt op het gebied van interieurontwerp, kleding, fotografie en video, waarbij ze gebruikmaken van elkaars creativiteit en culturele achtergrond. "We zijn altijd bezig uit te vinden hoe we de tools om ons heen creatief kunnen gebruiken," aldus Travis. "Je moet ook echt geloven in wat je doet, anders brengt succes je geen vrede."

Na hun bruiloft op haar vaders ranch in Michoacán, Mexico, besloten Cynthia en Travis in 2018 ergens anders een nieuw bestaan op te bouwen. "Het fijne van Mexico-Stad is dat je je er meer op je gemak voelt," aldus Cynthia. "Doordat de bevolking niet overwegend wit is, heb je ook niet doorlopend met micro-agressie te maken." Als partners in het leven en in de kunst hebben ze hier een nieuwe thuisbasis gesticht en is een nieuwe levensfase voor ze aangebroken met de geboorte van hun zoon Tenoch. Hier bespreken ze hun ideeën met elkaar. Voor beiden is stijl niet alleen zelfexpressie, maar een taal die in het teken staat van de verbinding tussen mensen en de verhalen van onze voorouders.

Travis: De eerste manier waarop ik mezelf als individu kon uiten vond ik in stijl. Zolang ik me kan herinneren ben ik al met stijl bezig. Als klein jongetje was ik al geobsedeerd door verschillende sneakers en dat soort dingen. Toen ik negen was wilde ik al graag sneakers hebben van meer dan 100 dollar. Maar mijn moeder heeft ze nooit voor me gekocht, en terecht. Dus toen ik op mijn zestiende ging werken, ben ik als een gek sneakers gaan verzamelen. In die tijd volgde ik qua stijl de mode van het moment. Pas als je wat ouder wordt, vind je je eigen stem, dan kom je erachter wat voor jou echt werkt en waar je je prettig in voelt. Naarmate die eigen stem zich ontwikkelt, verandert je stijl niet meer zo dramatisch, maar heb je wel veel meer zelfvertrouwen. Daar hou ik van. Vandaag de dag bevind ik me eigenlijk permanent in de vadermodus.

Cynthia: Voor mij is stijl een vorm van communicatie. Via stijl laat je zien wie je bent en communiceer je met anderen die dezelfde interesses hebben als jij. Ik ben het met Travis eens dat de communicatie verandert naarmate je je ontwikkelt als individu. In mijn middelbareschooltijd droeg ik jeans, minuscule topjes en een bandana om mijn hoofd. Als je achtereenvolgens deel uitmaakt van bepaalde scenes, dan draag je via je stijl stilzwijgend uit dat je erbij hoort.

Travis: Wij zijn de laatste generatie die dat nog op een puur authentieke manier heeft kunnen doen. Tegenwoordig wordt alles gekopieerd van Instagram. Stijl is alomtegenwoordig geworden. Daarom ben ik wel blij dat ik ben opgegroeid in een tijd dat je een stijl langzaam kon ontwikkelen en je eigen kon maken. Er was toen nog geen sprake van één groot moodboard van dingen die je kunt kopen.

Cynthia: Volgens mij hebben de social media het mogelijk gemaakt om heel snel van stijl te wisselen. Dat je de ene dag denkt zo wil ik eruitzien, en de volgende dag alweer iets hebt van mijn hemel, en het compleet anders doet.

Cynthia: Ik begon mijn loopbaan in het veld van de onderwijsvernieuwing. En ik heb gewerkt bij niet-commerciële instellingen die onderwijs verzorgen in armere wijken. Dat heb ik ook altijd gewild. Werken in zwarte en gekleurde gemeenschappen, om de kinderen en gezinnen daar te ondersteunen. Maar daarnaast was ik altijd bezig met creatieve dingen. Nadat ik Travis had ontmoet, zorgde hij ervoor dat ik ook moodboards voor mezelf ging maken. Ik knipte van alles uit tijdschriften en mijn kastdeuren hingen er vol mee, en dan had hij zoiets van: "Veel mensen worden betaald voor dit werk." Dat is nu bijna acht jaar geleden. Ik had geen flauw idee wat de banen waren in de creatieve sector. Ik deed eigenlijk alleen incidentele opdrachten voor vrienden. Travis heeft me overgehaald om die projecten uit te breiden en zo heb ik uiteindelijk een carrièreswitch gemaakt.

Travis: Daar ben ik het honderd procent mee eens. Ik zou het zelf niet zo gauw op die manier formuleren, maar het is absoluut van belang dat wij de controle hebben over onze eigen verhalen en dat er gelijkheid is in deze sector.

Cynthia: Daarvoor had niemand nog zoiets gezien. Dat twee fantastische zwarte jongens dat voor elkaar kregen, en dan ontstaat er een energie van: Dit kunnen wij ook. We kunnen fotograaf zijn, of creative director, we kunnen evenementen organiseren, alles. Volgens mij heeft dat heel veel mensen geïnspireerd.

Travis: Dat is voor ons allebei de basis. Vanuit mijn eigen cultuur ben ik bij stijl beland. Ik zag het overal, bij mijn ooms, mijn opa en de andere volwassenen om me heen. Voor mij zijn dat stuk voor stuk stijl-iconen waar ik veel aan te danken heb. En Cynthia draagt graag geborduurde shirts in de stijl van haar oma.

Cynthia: Vroeger droeg ik ook veel sieraden, maar nu ik vooral thuis ben, bij de baby, doe ik dat even niet. De meeste sieraden heb ik van mijn oma. Zij had haar armen altijd vol hangen met armbanden en ze droeg drie horloges, die niet altijd even goed werkten.

Travis: We hebben spullen in L.A., in New York, in Mexico-Stad en op de ranch. Het ligt overal. Ik neem het ook niet allemaal zo serieus meer. Laatst was ik bij mijn moeder, vlak voor de lockdown, en maakte ik dozen met nieuw spul open. En toen dacht ik aan vroeger tijden en hoe waardevol dit toen was, maar dat mijn mindset nu wel veranderd is.

Cynthia: Zie je mij, met een baby in huis, een grote zwierige jurk met gespen dragen? Echt niet.

Travis: We zijn nu letterlijk aan huis gebonden, het is dus niet makkelijk die andere delen van ons zelfs maar te bereiken.

Cynthia: Een broek dragen voelt op dit moment al behoorlijk revolutionair.

Travis: We werken in onze nieuwe omgeving wel meer vanuit een verbondenheid met de cultuur. We wisten al dat Mexico-Stad ons zou inspireren. En we waren ook op zoek naar een totaal andere ervaring. In ben zelf niet in Amerika geboren, dus ik wist al hoe inspirerend zo'n verandering van omgeving kan zijn.

Cynthia: In Mexico ben ik in ieder geval meer gaan houden van design op basis van de omgeving en van zelfgemaakte looks, waar weinig middelen voor nodig zijn en die er toch cool uitzien. Maar mijn blik op creativiteit is denk ik vooral veranderd doordat ik een kind heb gekregen.

Cynthia: Hij is mijn favoriete persoon op de wereld. Sorry, schat! Mijn zoontje inspireert me, omdat ik voor hem mijn stinkende best doe om dingen te maken waar hij later van kan zeggen: "Wauw, kijk eens, dat deden mij ouders toen." Voor hem wil ik belangrijk werk nalaten waar hij op kan voortbouwen, niet zo van "O, wat hebben mij ouders het geweldig gedaan," maar meer van "Hier ga ik mee verder," of wat hij ook maar besluit te doen. Alleen al door het idee dat hij later dit werk zal zien, raak ik geïnspireerd.